Medan eg den første dagen i april vandra på den gamle ferdselsveg over Fånefjell, så eg den første neslesommarfuglen i år, ein sitronsommarfugl og jammen også byrjande blåveis. Fuglane kvitra, medan lyden av bekkesus gir sjelefred etter ein ekstra hard, kald og utmattande vinter. Når eg vandrar kjenne eg på forandringa i oss menneske etter denne vinteren. I roa vi finn ute i naturen no i april, blir tankane forstyrra av dette trassige og overmodige, som slår oss som ei uro, ei smerte.
Finnes det meir audmjukt, og mjukt, enn våren, når telen i jorda slepper og fugleungane blir klekte ut i tur og orden. Sjølv ventar eg alltid mest på låvesvalene, når dei kjem her i nord frå sørlegare strøk, fordi også dei føretrekkjer våren i nord.
Kva er så dette trassige og harde som forstyrrar freden, tenkjer eg medan eg vandrar.
Freden i dag blir prega av krig og vondskap, av nød og hunger, av apati og harde ord, der sakna av det gode, av håp og av kjærleik, synest meir fjernt.
Utan å sjå fram mot ein vår ville vinteren vorte tung, men vi veit. Når ein trur på himmelen, fungerer det litt på same måten. Denne tida er ei plaga tid, der behovet av ein himmel har vorte så veldig at ein til og med har avlyst fortapinga. Men eg trur vi må ta eit val, takk og pris, for på same måte som vi må førebu oss på våren, må vi vere førebudde på eit liv etter døden. Elles ville livet vorte tungt. Gud er ikkje vond som gir oss eit val, men god som gir oss moglegheita.
I diktet «Vår Gud», skriv Hans Børli det så fint: Vår Gud er ingen greve / i jordfjern himmelsk prakt, / og ingen knyttet neve / som slår oss ned med makt. / Vår Gud er alt det gode / i viljer, tanker, ord / og allsteds overhode / hvor skjønnhetssjelen bor. / Ti godhet vil belønne / seg sjøl med himmelferd. / Vår Gud er roser skjønne / i reine hjerters bed.